Perralla #2

· Tre vllaznit e shpëtojnë të bijën e mbretit



Ishin kanë tre vllazën. Njani kish pas ble ni parë dylbi, i dyti ni saxhade qi shkojke hava e i treti ni gastare me ujë Buhajati.

Duelen ni ditë vllaznit maje ni bjeshke.Kqyri vllau i parë me dylbi e pa si diku larg ish dekë çika e mretit. Po u kallxon ktyne dy qerve qi ish dekë çika e mretit.

- Hipni n'saxhade t'shkojmë e ta shohim.

Hypen të tre n'saxhade e u nisen. Ja mrrinë te sarajet e mretit e zunë çikën pa hî n'dhe. U avit aj qi e kishte gastaren me uj e ja qiti ujin Buhajat çikës n'gojë. Çika u çue si ish kanë ma përpara mreti prej gzimit

tha:

- Masi ma pshtut çikën, jua paça dhanë.

Tre vllaznit zunë me u ngatrrue nërmjet veti e secili e dojke për veti çikën e mretit.

- Mos me pas pa unë me dylbi, - thojke i pari - nuk e kishim ditë si â dekë.

- Mos me ju pas pru une me saxhade, - thojke i dyti - s'kishim mujtë ju me mrri ktu.

- Mos me ja pas dhanë une ujt, ju kurrgja s'kishit mujtë me qitë n'dritë - thojke i treti.

Masi s'mujtën ma ja lidhë kryet kurrqysh k'saj pune, shkuen te tre te kadija. Kadija muer e ja kqyri t'parit dylbitë, gja naksan s'gjet n'to. Ja kqyri t'dytit sexhaden, gja naksa s'gjet as n'saxhade. Kur ja kqyri vllaut t'vogël gastaren shprazet, ja la çikën k'ti t'mramit, se k'ti ju kish sosë ujt, e gastarja e shpraz't s'i hîke n'punë, e ata dy tjerët kurrgja s'kishin hupë edhe i kishin hala, njani dylbitë e tjetri sexhaden.








· Skifteri e dhelpra



Skifteri e dhelpra lidhën miqësi dhe vendosën të banojnë afër njëri-tjetrit, për ta përforcuar kështu edhe më tepër miqësinë. Skifteri fluturoi në një dru tepër të lartë dhe ndërtoi çerdhen; ndërsa dhelpra mbeti në një kaçubë nën drurin dhe aty polli këlyshët.

Njëherë dhelpra doli për të gjuajtur, kurse skifteri që kishte mbetur pa ushqim, fluturoi poshtë tek kaçuba, ia rrëmbeu këlyshët dhelprës dhe i hëngri bashkë me skifterët e vet të vegjël. Kur u kthye dhelpra pa se çka i kishte ndodhur, nuk u pikëllua aq për zhdukjen e të vegjëlve të vet se sa për atë që nuk mund të hakmerrej. Nga toka ajo nuk mund t'i bënte gjë shpezës në ajr. Prandaj zuri vend pak larg dhe filloi ta mallkojë armikun - çka është e vetmja armë e të dobëtve dhe e të pafuqishmëve.

Megjithatë, skifteri që e theu miqësinë, e mori shpejt dënimin. Njëherë, kur disa barinj piqnin mish në prush, ra poshtë fluturimthi dhe rrëmbeu një copë mish, në të cilin kishte mbetur një gacë. Posa e çoi mishin në çerdhe të vet, ia nisi të fryej një erë e fortë, dhe prej gacës morën flakë degët e holla e të thata e kështu shpërtheu një flakë e madhe.

Nga kjo, zogjtë e vegjël të skifterit, meqënëse ishin pa krahë, ranë në tokë gjysmë të djegur. Dhelpra vrapoi dhe i gëlltiti në sy të skifterit.



Porosia: Ata që shkelin miqësinë, edhe nëse i shpëtojnë hakmarrjes, prapëseprapë nuk do t'i shpëtojnë dënimit të merituar.








· Shqiponja dhe njeriu



Një herë një njeri zuri një shqiponjë, ja preu menjëherë krahët dhe e lëshoi ndër pula. Ajo dukej e pikëlluar për gjendjen e saj të mjerë. Një njeri tjetër e bleu këtë shqiponjë dhe e la që t'i rriten prapë krahët. Atëherë shqiponja i hapi krahët e fluturoi, zuri një lepur dhe ia solli menjëherë mirëbërësit të vet. Dhelpra e pa këtë e i tha:

Mos ia dhuro këtij, por atij të parit, që most ë zërë prapë dhe mos t'i shkulë prapë krahët.



Porosia: Mirëbërësit duhet t'i kthehet e mira, kurse prej të këqinjve duhet ruajtur.








· Shqiponja , sorra dhe bariu



Një shqiponjë ra fluturimthi mbi një shkëmb të lartë she rrëmbeu një qengj. Këtë e pa sorra dhe nga smira deshi të ndjekë shembullin e saj. Prandaj u lëshua me një krrokatje të madhe dhe u hodh mbi një dash. Por iu ngatërruan kthetrat në bashën e leshit dhe nuk mundi të fluturojë lart, kështu filloi të përplasë krahët. Bariu e pa se çka ndodhi, vrapoi dhe e kapi sorrën. Mandej ia preu krahët dhe, në mbrëmje , ia çoi fëmijëve të vet. Kur e pyetën fëmijët se çfarë zogu mund të ishte ai, bariu tha:

Ma sa e di unë, sigurisht - sorrë, por siç kishte për të dashur ajo vetë - shqiponjë.








· Bilbili dhe skifteri



Një bilbil kishte qëndruar mbi një lis të lartë dhe, si rëndomë po këndonte. Skifteri e diktoi dhe, meqënëse ishte i uritur, fluturoi dhe e rrëmbeu bilbilin. Duke dashur të shpëtojë, bilbili filloi të lutet, duke i thënë se ishte i vogël e nuk do ta nginte skifterin, prandaj duhet të lapte ndonjë zog më të madh, në qoftë se është i uritur. Skifteri ia preu fjalën e i tha:

Do të isha vërtet i marrë sikur ta lija ushqimin e gatshëm që e kam në kthetra dhe të shkoja të ndjek qtë eë ende s'është askund.